گفتی
چشم بگذار
گفتم به چشم
حالا رفتی قایم شده ایی
همین گوشه کنارهای دلم
باید بیاییم پیدایت کنم خدا....
حیا پر
خدا پر
من پر
بیا دوباره
بازی کنیم خدا
فقط اگر بشود
حیا نپرد
تا تو
تا من
باشیم
کنار هم!
در نزدیکی خدا
تمام تکه های گمشده ام
افتاده اند
گفت بیا
برای خودم بود
نه خودش...!
می خواست
ناقص نمانم و مفلوک
مثل این روزها...
برای خودم گفت بیا
کاش می فهمیدم
و شاید هم
ان تکۀ فهم من
کمی جلوتر
پیش پای خدا
افتاده باشد
باید سجده ایی
کنم زودتر!
هرچه را نمی خواستیم
برای خدا دادیم!
و هر چه او می خواست رانگاه اول
حق میدهم به مشک
طاقت نیاورد تا خیمه گاه
روضه هایی که
تو شنیده ایی
او دیده است!
نگاه دوم
حق میدهم به مشک
به حسین نرسیده
بغضش ترکید...
کربلا قسمتت شود
می فهمی حال مشک را...
نگاه سوم
مشک می خواست
با قطره های آب
نشانه گذاری کند
از علقمه تا خیمه گاه را
تشنه که باشی
تشخیص سخت میشود
بین فرات و سراب ها!
نگاه چهارم
آب خود را ریخت
تا سبکتر شوی و
او را زودتر
به خیمه ها
برسانی!
مشک هم
مجنون حسین
شده بود
نگاه پنجم
هرگاه در تعزیۀ اهل آسمان
به صحنۀ تیر خوردن مشک می رسند
ابرها نقش مشک عباس را بازی می کنند!
آری از "باران" بیشتر برایتان بگویم؟!
